FORUM

Sadece hanımlar değil aslında “erkek”ler de gerçek kıymetlerini ve şahsiyetlerini İslâm’la bulmuşlardır. Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem), gerçek erkekliğin zorbalık, kabalık ve hoyratlıkta değil, nefsine hâkim olmakta, civanmertlikte ve fazilette olduğunu göstermiştir.

Dinimizde, kadın aynen erkek gibi cemiyetin bir parçası olarak kabul edilir, görüşü alınır ve onunla istişare yapılır. Bunun pratikte en güzel örneğini de bizzat Fahr-i Kâinat Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) vermiştir. O ki vahy ile mueyyed Nebiler Sultani (sallallahu aleyhi ve sellem)’dir. Önüne gelen bütün mesele ve problemlerin çözümü doğrudan doğruya Ars-i Azam’dan halledilmiştir. Bununla beraber O, çok defa hanımlarıyla oturur ve bir arkadaş gibi onlarla bazı meselelerin müzakeresini yapardı. Vahiy ile mueyyed olan Allah Resulü’nün (sallallahu aleyhi ve sellem) böyle bir şeye ihtiyacı yoktu; ama O, ümmetine bir şey öğretmek istiyordu: Kadın, o güne kadar olduğundan çok farklı bir yere oturtulacaktı ve iste O, bu önemli vazifeyi bilfiil temsil ediyordu.

İste bir misal. Hudeybiye anlaşması, Müslümanlara çok ağır gelmişti. Öyle ki, kimsede yerinden kımıldayacak mecal kalmamıştı. Bu arada Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem), kendisiyle hacca gelenlere, kurbanlarını kesmelerini ve ihramdan çıkmalarını emretmişti. Ancak sahabe, ‘Acaba verilen kararda bir değişiklik olur mu?’ diye, meseleyi ağırdan alıyordu. Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem), emrini bir kere daha tekrarladı. Fakat sahabedeki ümitli bekleyiş tavrı değişmedi. Bu, asla Allah Resulü’ne (sallallahu aleyhi ve sellem) karşı bir muhalefet değildi; sadece başka bir alternatifin olup olmadığını öğrenmekti. Zira Kâbe’yi tavaf etmek üzere yola çıkmışlardı. Belki Hudeybiye anlaşmasındaki kabul edilen şartlar tatbik edilmez de anlaşmada bir değişiklik olabilir’ diye bekliyorlardı

İki Cihan Serverı (sallallahu aleyhi ve sellem), sahabedeki bu durumu sezince hemen çadırına girdi. Ve hanimi Ummu Seleme validemizle (radiyallahu anha) istişare etti. Bu ufku geniş annemiz de istişarenin hakkini vermek için fikrini beyan etti ve su mealde sözler söyledi: “Ya Rasulallah! Emrini bir daha tekrar etme. Belki muhalefet eder ve mahvolurlar. Fakat Sen, Kendi kurbanlarını kes ve onlara bir sey demeden ihramdan çık. Onlar verdiğin emrin kesinliğini anlayınca, Sana itaat edeceklerdir.”

Hanımla istişare edilir mi?
Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem) de böyle düşünüyordu. Hemen bıçağını eline aldı ve çadırından çıkarak kendine ait kurbanları kesmeye başladı. O daha birkaç kurban kesmişti ki, sahabe de kendi kurbanlarını kesmeye koyuldu. Çünkü artik verilen karardan dönüş olmadığını anlamışlardı. (Buhari, Surût 15) (Bir aile reisi olarak aile hayatında, hanımıyla istişareye yer vermeyen ve İslam’ın kadını esir ettiğini söyleyen talihsizlerin kulakları çınlasın!)

Kadın haklarını müdafaa edenlerin düşüncelerinde bile kadın, hâlâ ikinci dereceden bir varlık olmaktan kurtulmuş değildir. Oysa dinimiz, kadına, bir bütünün yarısı nazarıyla bakmaktadır. Kadın, öyle bir bütünün parçasıdır ki, diğer parçanın ise yaraması için onun mevcudiyeti şarttır. Bu parçalardan her birerleri, diğerinin gerçek değerini bulması bakımından önemli bir esastır. Elverir ki, Rabb’ımızın koyduğu ölçülere riayet edilsin ve denge için yaratılan bir şey dengenin aleyhinde istismar edilmesin... Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem), nasıl hareketleriyle kadınlara karşı lütufkâr davranıyordu; sözleriyle de hep bu şekilde davranmayı teşvik ediyordu. Bir hadislerinde şöyle buyururlar: “Mu’minlerin iman bakımından en kusursuzu, ahlâki en güzel olanıdır. Ahlâki en güzel olanınız da, kadınlarınıza en güzel davrananınızdır.” (Ebu Davud, Sunnet 15)

Hadisleri çoğaltabiliriz. Görülüyor ki, kadınlık O’nun nurlu beyanlarıyla, kendi şeref ve haysiyetini garanti altına almış, o güne kadar ayaklar altında çiğnenen, hor ve hakir bir varlık olmaktan kurtulmuş, dünya ve ukba saltanatı kazanmıştır.

Kadınlara güzel davranmayı Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) emretti.

-ALINTIDIR-

Bəli, mf6min lənət edici olmamalıdır. Amma şiələr Peyğəmbərimizin əshabına lənət etməyi ibadət sayırlar. Halbuki, dmnziiidə Əbu Cəhil kimi kafirlərə, hətta, şeytana lənət etmək ibadət deyil. Rəsulullahın dostlarına lənət edən Rəsulullaha lənət etmiş olar. Bir mfcsəlmana lənət edənin f6zfc də lənətlik olar.Şiələr fce7 xəlifəyə lənət edir, deməli onlara beyət edənlərə də, lənət edir. dce7 xəlifəyə beyət edənlər ie7ində Həzrəti Əli də, var idi. Deməli, Həzrəti Əliyə də, lənət edirlər.Əgər şiələr Həzrəti Əbu Bəkiri və Həzrəti d6məri Peyğəmbərimizə dfcşmən bildiyi fce7fcn onlara lənət edirsə, onda şiələrin Əbu Cəhilə də lənət etmələri lazım idi. c7fcnki, şiələrin Peyğəmbərimizin ən bf6yfck dfcşməni olan Əbu Cəhilə lənət etdikləri gf6rfclməmişdir. Amma, şiələr Peyğəmbərimizin ən sevgili dostları olan Həzrəti Əbu Bəkirə və Həzrəti d6mərə lənət etməkdən e7əkinmirlər. Onlara lənət etməyi f6zlərinə mərifət sayırlar.Bu həqiqət onu gf6stərir ki, şiələrin dərdi nə Əbu Bəkirdi, nə də d6mərdi. Şiələrin dərdi mfcsəlmanlara qarşı e7ıxmaqdır. Bunun fce7fcn də, şiələr Həzrəti Əbu Bəkirə və Həzrəti d6mərə yalandan dfcşməne7ilik edirlər və bu yalanı gizlətmək fce7fcn onlar haqqında nağıllar uydurublar.Lənət və bəddua etmək Qurani Kərimdə və hədislərdə mfcsəlmanların uzaq durmağı lazım olan hərəkətlərdən sayılır. Peyğəmbərimiz illərlə f6zfcnə əziyət edən mfcşriklərə lənət oxumamış, Allahdan onlar fce7fcn hidayət diləmişdir.Peyğəmbərimiz belə buyurur:Bir birinizə Allahın lənəti, Allahın qəzəbi və Cəhənnəm arzusu ilə bəddua etməyin.(Əbu Davud)Mən lənətləyici olaraq deyil, dəvəte7i və rəhmət peyğəmbəri olaraq gf6ndərildim. (Muslim)(Yalnız, Allah və Rəsulunu incidənlərə lənət olsun demək caizdir.)